Skalnik - Najwyższy szczyt Rudaw Janowickich (945 m)

.Freie-Koppe, Friesensteine, Kowalska Góra, Kamień Fryzów, Skalniak, Skalnik.

50.8073811N, 15.8940614E

N 50°48.44287', E 15°53.64368'

50°48'26.572"N, 15°53'38.621"E

Szczyt ma dwa wierzchołki .

Niższy (nazywany Ostra Mała - 936 m) posiada punkt widokowy na skałkach z  pięką panoramą

Do punktu widokowego od skrzyżowania szlaków na Skalniku prowadzi ścieżka wyznakowaną  czerwonym trójkątem aż do skałek na których znajdują się wykute schodki w skale.

Kamienna Ławka oraz wiata -  przy skrzyżowaniu czerwonego szlaku pieszego na Skalnik ( ok 25 min.) z drogą łączącą Przeł. Rudawską  z drogą ze Skalnika do Bukowej Osady (szl ziel) i czerwony rowerowy 

Ze Skalnika rozpościera się piękna panorama  - obejmująca na pd. Grzbiet Lasocki i Karkonosze, ku zach. Góry Izerskie, a nawet Góry Łużyckie, bliżej widzimy Kotlinę Jeleniogórską z Pogórzem Izerskim, Góry Kaczawskie ku płn. oraz Rudawy Janowickie.

Poniższe fragmenty opisu  pochodzą  z książki :

 Słownik geografii turystycznej Sudetów     RUDAWY JANOWICKIE - pod redakcją Marka Staffa

Najwyższy szczyt Rudaw Janowickich. Wznosi się w postaci wyniosłego, zwartego grzbietu o dwóch blisko położonych kulminacjach, tworzących wspólny wierzchołek: pn.-wsch. 945 m i pd.-zach. 936 m, uważaną powszechnie, ale błędnie, za wyższą. Masyw S. wydzielają wyraźne przeł.: na pd.-zach.  →Przeł. pod Bobrzakiem, a na pn.-wsch. → Przeł. Rudawska. Pn.-zach. zbocze opada dość stromo do dol. → Karpnickiego Potoku, wsch.  i pd.-wsch., łagodniejsze, odwadnia Czarnowski Potok, pr. dopływ  → Żywicy. Granica ich zlewisk biegnie grzbietem S., ale oba należą do dorzecza →  Bobru. Zbocza są słabo rozczłonkowane. S. zbud. jest z waryscyjskich granitów karkonos­kich, które na pd.-wsch. zboczu przechodzą w proterozoiczne granitognejsy oczkowe, a niżej w dewońskie fyllity grafitowo-serycytowe i łupki łyszczykowe, łupki kwarcowo-skaleniowe oraz zie­leńce i amfibolity. W granicie pojawia się żyła kwarcu z molibdenem. Na zboczu pn.-zach. ciągną się granitowe gołoborza. Okazalsze, noszące zresztą nazwę →   Gołoborze, ciągnie się pod wyższym wierzchołkiem i jest doskonale widoczne z niższego.

Na niższym szczycie i grzbiecie pd. ciągnie się szereg okazałych skałek o fantazyjnych kształtach. Największa jest skałka na niższym wierzchołku; nosząca własną nazwę: → Ostra Mała. Poniżej niej stoją 2 równie okazałe skałki. Natomiast za węzłem szlaków ciągnie się rozległe zgrupowanie skałek i rumowisk skalnych noszących nazwę → Konie Apokalipsy. Roztacza się z nich ładny widok na pd. i wsch. Na pow. skałek znajdują się dobrze wykształcone kociołki wietrzeniowe. Szczytowa Ostra Mała jest sztucznie udostępniona i zabezpieczona. Stanowi jeden z najlepszych punktów widokowych w Sudetach. Roztacza się z niej prawie pełna panorama obejmująca na pd. Lasocki Grzbiet i Karkonosze, ku zach. G. Izerskie, a nawet G. Łużyckie w Niemczech, bliżej Kotlinę Jeleniogórską z Pogórzem Izerskim i G. Kaczawskimi w tle na pn. ..............

..........

Cały szczyt porastają lasy świerkowe i świerkowo-bukowe regla dolnego i górnego, ................................

Na wierzchołku S. świerki przybierają formy skarlałe. Zbocza S. trawersują liczne drogi leśne, a wzdłuż szczytu prowadzi szeroka ścieżka → Grzbietowa Droga.

    Doskonale widoczny, wyniosły S., od dawna przyciągał wędrowców, szczególnie że od 1778 r. przez Przeł. pod Bobrzakiem prowadził → Stary Trakt Kamiennogórski, którym jeździły nawet pocztowe dyliżanse. Na wsch. zboczu ciągnęły się zabud. → Czarnowa i → Grzędzin, w których rozwijało się górn. Teren był więc łatwo dostępny i uczęszczany. Dlatego już w 1886 r., wkrótce po powstaniu, RGV udostępniło Ostrą Małą, wykuwając stopnie i mocując barierkę na plateau widokowym. Umieszczono tam także tabl. orientacyjną objaśniającą panoramę. Z niektórych starych opisów niem. można wnioskować, ze stała tam także jakaś wieża widokowa, ale chodzi prawdopodobnie tylko o tę skałkę. Natomiast nieco później, przy skrzyżowaniu ścieżek pod wierzchołkiem, powstał schron leśny, potem opisywany jako schron turyst., ale bez noclegów. Jego ślady są widoczne do dziś przy węźle szlaków. Służył głównie tym, którzy pragnęli podziwiać największą atrakcję: zachody słońca, ponieważ widok ku zach. jest wówczas najpiękniejszy.

Szczyt był licznie odwiedzany, nawet wówczas, gdy Stary Trakt Kamiennogórski utracił znaczenie. Wędrowano z → Przeł. Kowarskiej lub stacji kol. w → Leszczyńcu, a także z → Kowar przez schr. → Bukowo. W okresie międzywojennym szczytowe skałki zostały uznane za pomniki przyr.

Po 1945 r. przez pierwsze lata szczyt nie miał ustalonej nazwy. Jeszcze w 1947 r. dr Mieczysław Orłowicz nazywał go Kamieniem Fryzów, potem przez jakiś czas funkcjonował jako Skalniak. Także co do jego wys. istniały wątpliwości. Uważano, że najwyższym punktem była Ostra Mała. Ciekawostką jest również, że pomimo znacznej  frekwencji i walorów widokowych, nigdy nie powstało na S. normalne schronisko turyst.

.  Pod pd.-wsch. wierzchołkiem znajduje się węzeł szlaków. Przechodzą tędy: czerw. GSS z → Bukowca i  → Szarocina,  nieb.  szlak E 3 ze  → Szwajcarki przez → Wołek i z → Pisarzowic przez Czarnów, ziel. szlak z Kowar i z → Marciszowa przez → Wielką Kopę oraz żółty szlak z → Karpnik i Przeł. Kowarskiej. Na szczytową Ostrą Małą prowadzi od węzła szlak dojściowy (czerw, trójkąty).